Maria is mijn officiële naam.
Maar niemand kent mij als Maria.
Ik vind het wel een mooie naam.
Wanneer je de naam uitspreekt, hoor je een klein liedje:"Marie-aa".
Ik heb de naam gekregen van een gemeentelijke ambtenaar en ook onrechtstreeks van mijn grootmoeder.
De ambtenaar vond, de door mijn ouders gekozen naam : ongeldig.
De door hen gekozen naam, stond niet vermeld op de officiële lijst. De ambtenaar nam zelf de beslissing om de door mijn ouders gekozen naam te veranderen in de naam : Maria.
Niemand die toen durfde te twijfelen aan de kennis van een gemeentelijke ambtenaar, laat staan het te betwisten.
Mijn grootmoeder vond het prachtig.
Waarom ? Daar zit een mooi verhaal achter.
Mijn grootmoeder was de moeder, van mijn moeder.
Haar naam was : Adeline.
Adeline had 7 zonen na mekaar gebaard.
De zevende zoon, daar was zelfs de koning dooppeter van.
Als kind stelde ik me voor, dat de zevende zoon zijn nieuwjaarsbrief voorlas aan de koning hemzelf.
Ik stelde me ook voor dat de koning en de koningin soms langskwamen om hun petekind te zien. Ze kwamen dan ook op de koffie bij mijn grootmoeder.
Groot was mijn teleurstelling, toen bleek dat de koning en nog minder zijn koningin, de moeite namen om hem te bezoeken.
Bij belangrijke gebeurtenissen in het zevende kind zijn leven, nam de burgemeester die rol waar.
Toen ook nog bleek, dat in ieder gezin waar er 7 kinderen van hetzelfde geslacht werden geboren, het zevende kind een dooppeter of doopmeter van koninklijke bloede kreeg, was de illusie helemaal weg.
Die traditie van een koninklijke meter of peter bestaat vandaag nog, maar zal waarschijnlijk niet zo veel meer toegepast worden.
Zeven zonen na mekaar.
Mijn grootmoeder verlangde zo naar een dochter.
Dat meisje werd eindelijk geboren, maar stierf veel te jong.
Toen kwam er nog een jongetje en eindelijk, eindelijk werd er nog een meisje geboren.
Het jongste kind en de enigste in leven gebleven dochter van Adeline : mijn moeder.
25 jaar later werd mijn moeder zwanger van haar eerstgeborene, ik dus.
Adeline toog vanaf het moment dat ze het grote nieuws vernam, elke dag naar een kapelletje in de buurt.
Daar bad zij tot Maria en vroeg om een meisje voor haar dochter.
Adeline beloofde in het kleine kapelletje aan de heilige maagd, als haar wens in vervulling kwam, om mij de naam Maria te geven.
Nu kon mijn grootmoeder beloven aan de heilige maagd wat ze wilde, vond mijn moeder.
Ik was mijn moeders eerstgeboren kind en ik zou de naam krijgen, die zij zelf koos.
En die gekozen meisjesnaam was niet Maria.
Ik liet een tijdje op me wachten, een eigenschap die ik nog steeds bezit, om geboren te worden.
En eindelijk kwam ik dan ter wereld : een flink meisje.
Mijn vader was in de wolken, mijn moeder was uitgeput maar ook blij en mijn grootmoeder die was overgelukkig.
Haar grote wens was vervuld.
Haar belofte echter niet....
Mijn vader toog een paar dagen na mijn geboorte, richting gemeentehuis. Hij vermeldde daar trots dat hij vader geworden was van een meisje, met een door mijn moeder gekozen naam die niet op "de lijst" vermeld stond.
Volgens mijn grootmoeder heeft, op dat beslissende moment, de heilige maagd ingegrepen.
Zij heeft er voor gezorgd dat Adelines belofte werd ingewilligd.
Zodoende kreeg ik de naam : Maria.
Mijn grootmoeder heeft mij echter nooit Maria genoemd.
Haar belofte was vervuld en dat was meer dan voldoende voor haar.
Ik was een meisje dat overstelpt werd met haar liefde.
Mijn grootmoeder was een hele lieve en wijze vrouw.
Toen ik 12 jaar was, stierf zij.
Voor mij was dat een heel groot verlies.
Zij heeft een onnoemelijke invloed op mij gehad.
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet eventjes aan haar denk.
Uit eerbetoon en liefde voor haar, draag ik nog graag de door haar gekozen naam : Maria.
